To bardzo osobista refleksja o tym, jak w życiu D. Wałęsy z jednego powstały dwa odrębne światy, jak choć nigdy nie była sama to jednak była najczęściej samotna.
Z niezwykłą odwagą rozprawiła się autorka z własną biografią, z własnym związkiem małżeńskim i z własnym mężem. Pewne zjawiska w życiu każdego z nas nabierają sensu dopiero wtedy, gdy nazwiemy je po imieniu.
Tak właśnie po imieniu, krok po kroku, swoje życie nazywa Danuta Wałęsa. Rozprawia się również z mitami które o życiu jej, jej męża, jej dzieci krążyły w społeczeństwie oplatając jej rodzinę i dom jak pajęczyna.
Ale nie jest to książka tylko dla tych, którzy poszukują taniej sensacji, jako że wszyscy mamy coś z "podglądacza", bardzo lubimy obserwować cudze życie. To również opowieść o naszej najnowszej historii opowiedziana z perspektywy, na którą bardzo rzadko możemy patrzeć, bo z perspektywy...autobiografii domowej.
Myślę, że książka była szokiem dla L. Wałęsy i dlatego po przeczytaniu jej, w rozmowie z Moniką Olejnik stwierdził:
..."straciłem 37 lat małżeństwa"...
i:
...."mnie również należy współczuć..."
Danuta Wałęsa przeszła drogę od biednej dziewczyny z mazowieckiej wsi poprzez Sierpień'80, odbieranie Nagrody Nobla Lecha Wałęsy, do urzędu prezydenckiego męża. Od narodzin pierwszego dziecka, pierwszego wnuka do powstania książki.
Nie powstała perła literatury, ale urzekła mnie siła charakteru i prawda autorki.
Polecam:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz